Nadchodzą szparagi:)

Już za parę dni rozpoczyna się sezon na to delikatne wiosenne warzywo i trwa od początku maja do 24 czerwca, czyli. św. Jana.  W Polsce „zagłębiem” szparagowym jest Wielkopolska.

Szparagi – z botanicznego punktu widzenia, to pędy byliny i mają tradycję sięgającą niemal dwóch tysięcy lat. Odkryli je prawdopodobnie Grecy, którzy zbierali i zajadali się tym dziko rosnącym delikatesem. Stąd też pochodzi nazwa „asparagos”, co oznacza „nie wysiewany”.

Początkowo były doceniane przede wszystkim za właściwości lecznicze. Uprawiane były w przyklasztornych ogrodach ze względu na swe działanie moczopędne i oczyszczające krew. Obecnie już wiemy, że to zawarte w nich substancje azotowe i siarkowe działają na nerki, a błonnik wpływa na perystaltykę jelit.

Obecność składników odżywczych, takich jak niacyny i kwasu foliowego czyni z nich środek odmładzający.

100 g szparagów dostarcza nam 15 kcal, zawiera ponadto karoten, witaminę C, witaminy B i B2, fosfor, sole potasowe, sód, wapń i asparaginę.

Niegdyś znany był jedynie szparag zielony, obecnie mamy jeszcze odmianę białą i rzadko spotykaną fioletową (określaną mianem extra).

Istnieją jeszcze szparagi ozdobne, ale o nich pisać tutaj nie będę.

Obecne gatunki wywodzą się od dzikich szparagów, których obecność w krajach w Południowej Europie jest mocno widoczna. Z kolei w Europie Północnej należą one do rzadkości. Dzikie szparagi są zielone, mają grubość kredki i nieco zgrubiałą główkę. Nie są łykowate dlatego przed gotowaniem nie trzeba ich obierać, a wystarczy jedynie dobrze umyć.

Gotuje się je krótko – al dente i do gotowania dodaje się sól, cukier odrobinę masła. Nie można dodawać soku z cytryny, gdyż kwas cytrynowy wchodzi w reakcję chemiczną z zielonym chlorofilem zabarwiając je na szary kolor.  Dobrze ugotowane powinny być chrupiące i aromatyczne.

Z kolei białe szparagi trzeba obrać (najlepiej specjalnym nożem), od główki aż po sam koniec. Do gotowania dodaje się również sól, cukier, sok z cytryny i odrobinę świeżego masła. Gotuje się do 15 min. Białe szparagi gotuje się do miękkości w przeciwieństwie do zielonych.

Pozostałe dodatki: sosy, sery, szynka, grzyby, zioła – już wedle osobistych upodobań i zachcianek:).

Sposób uprawy determinuje zabarwienie tego warzywa. Te, które rosną na słońcu i nie rosną na nasypach wytwarzają chlorofil – sprawcę ich zielonego koloru. Natomiast te, które rosną na kopczykach i krótko są nasłoneczniane wytwarzają glowkę o odcieniu fioletowym.

Dobre szparagi muszą być proste, z twardą, zbitą i zamkniętą główką, grube, jędrne. Cienkie są wynikiem suszy panującej podczas ich wzrostu.

Ponadto końcówki tych warzyw powinny być świeżo przycięte, wolne od plam i pomarszczeń.

Jeśli nie zjemy świeżych szparagów od razu, można je przechować przez kilka dni w lodówce – zawinięte w wilgotną ściereczkę, w szufladzie na warzywa.

Przyrządzenie szparagów jest wielką sztuką po ugotowaniu muszą być świeże i chrupiące.

Największym producentem szparagów na świecie jest Peru. Panujący tam klimat oraz odpowiednia gleba pozwala na zbiory tego warzywa dwa razy w roku. Dużo ich też się uprawia w Nowej Zelandii oraz Tajwan. W Europie szparagi uprawiane są w Niemczech, Francji, Holandii, Grecji i oczywiście w Polsce.

Jak wspomniałam na samym początku najwięcej upraw szparagów i najwięcej się ich spożywa w Wielkopolsce. I rzeczywiście, idąc  w maju czy czerwcu poznańskim rynkiem łazarskim czy wildeckim  jest ich tam mnóstwo: do wyboru do koloru:).